από waterboys » Κυρ Σεπ 12, 2010 8:43 pm
Ελλάδα
Δεν ήθελα σκόπιμα να σχολιάσω τα αποτελέσματα της εθνικής καθώς περίμενα να ολοκληρωθεί η προσπάθεια για να έχουμε και μια πιο συνολική εικόνα.
Θα ξεκινήσω με κάτι το οποίο έγραψε κι ο Perez και που προσωπικά θεωρώ δόγμα και λέει ότι στον αθλητισμό όπως και στη ζωή ο καθένας παίρνει τελικά ότι του αξίζει. Και κακά τα ψέματα η εθνική μας ομάδα δεν άξιζε να πάει στο παγκόσμιο. Ή για να το πω πιο σωστά δεν άξιζε περισσότερο από τις ομάδες που τελικά θα πάνε.
Θα προσπαθήσω να γίνω πιο σαφής.
Δεν μ’αρέσει να περιαυτολογώ ή να κάνω τον έξυπνο, διαβάζοντας όμως τα post μου μετά το περσινό παγκόσμιο της Ρώμης, θα πω ότι προσωπικά είχα προβλέψει ότι θα αποτύχουμε. Ο vs διαφωνούσε τότε μαζί μου, τώρα όμως δυστυχώς αυτά που έλεγα τότε επαληθεύτηκαν. Οι λόγοι είναι πολύ απλοί, τα έχω γράψει και θα τα ξαναγράψω.
Στον αθλητισμό όταν ξεκινάς να κάνεις μια ανανέωση πρέπει να έχεις μια αφετηρία, ένα βραχυπρόθεσμο κι ένα μακροπρόθεσμο στόχο. Τι από αυτά υπήρχε στην περίπτωσή μας;
Ξεκινάω από την αφετηρία.
Ο πρόεδρος δεν αποφάσισε να διαλύσει μια ομάδα που του είχε φέρει τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία επειδή οι παίκτες δε μπορούσαν να προσφέρουν άλλο. Ούτε ήρθε ο προπονητής και του είπε κάτι του στυλ μην ανησυχείς θα προχωρήσουμε έτσι και δε θα έχουμε πρόβλημα. Δεν ήταν δηλαδή αγωνιστικοί οι λόγοι. Ήταν αφενώς ρεβανσιστικοί, γιατί ο Διαθεσόπουλος δεν ξέχασε ποτέ την ιστορία με τον Ιωσηφίδη, στην οποία η ομοσπονδία κι ο ίδιος προσωπικά υπέστησαν μεγάλη ήττα γοήτρου, ούτε του καλοκάθησε ποτέ το γεγονός ότι κάποιοι αθλητές της εθνικής ομάδας είχαν σηκώσει μπαϊράκι κι έβγαιναν πολλές φορές ανοιχτά κι έλεγαν τη γνώμη τους και κατέκριναν αποφάσεις και τακτικές της ομοσπονδίας. Τους περίμενε λοιπόν στη γωνία ο πρόεδρος και βρήκε την ευκαιρία να βγάλει απωθημένα χρόνων μετά τη Μάλαγα.
Περισσότερο όμως κι από εκδίκηση υπήρχε κι ένας δεύτερος πολύ σημαντικός λόγος που δεν ήταν άλλος από το οικονομικό. Είναι αλήθεια ότι το μπάτζετ της εθνικής ανδρών είχε ανέβει αρκετά και τα οικονομικά της ομοσπονδίας είτε από άστοχη διαχείριση είτε κι εξαιτίας της γενικότερης οικονομικής δυσχέριας αν θέλετε, δεν πήγαιναν καλά. Να μια πρώτης τάξεως ευκαιρία λοιπόν να βγάλουμε τα σπασμένα, διώχνουμε τους αθλητές για να μην τους έχουμε την υποχρέωση να τους πληρώσουμε τα χρωστούμενα οδειπορικά. Αυτοί ήταν οι πραγματικοί λόγοι της λεγόμενης ανανέωσης.
Πείτε μου ειλικρινά όταν ξεκινάς τόσο στραβά πώς είναι δυνατόν να περιμένεις να έχεις αποτέλεσμα;
Και προχωράω στους στόχους.
Μπορεί μεν να έχεις μπροστά σου μακροπρόθεσμα την Ολυμπιάδα του Λονδίνου το 2012, αλλά ενδιάμεσα έχεις τρεις χρονιές με εξίσου σημαντικές υποχρεώσεις στις οποίες θα πρέπει να πετύχεις ένα μίνιμουμ στόχων. Η ομοσπονδία και ο προπονητής όμως δεν έκατσαν να φτιάξουν την εθνική ομάδα μετά από αξιολόγηση του υπάρχοντος δυναμικού, αλλά πρώτα απέκλεισαν τους καλύτερους παίκτες και μετά είπαν ας κάτσουμε τώρα να δούμε ποιοι θα παίξουν.
Έτσι κάπως φτάσαμε να έχουμε ως βασικό αμυντικό το Δελακά ένα παιδί που στον Ολυμπιακό ήταν τρίτη επιλογή για την άμυνα φουνταριστού και τερματοφύλακα το Γαλανίδη που έπαιξε δεν έπαιξε φέτος πέντε παιχνίδια με τον Πανιώνιο.
Και σας ρωτάω φταίνε τα παιδιά αυτά; Ή φταίνε αυτοί που τους έβαλαν;
Στους φουνταριστούς. Δόξα τω Θεώ και οι δύο είναι και ταλέντα και δυνατά παιδιά. Μπορούν όμως να παίξουν τον ηγετικό ρόλο του φουνταριστού στην ομάδα; Πόσα πρωταθλήματα έχουν πάρει στην καριέρα τους; Κανένα. Τι έκαναν έστω με τις μικρές εθνικές ομάδες όταν τους είχε ο Δούμπας; Τίποτα. Και για τους περιφερειακούς ισχύουν πάνω κάτω τα ίδια δηλαδή για Μιράλη, Παπαδόγκωνα, Γούνα, Φουντούλη κλπ. Και αυτά τα παιδιά τι έχουν κάνει στην μέχρι σήμερα καριέρα τους; Είναι πραγματικοί πρωταγωνιστές στις ομάδες τους ή απλά διακρίνονται μέσα από την παρουσία μεγάλων παικτών που βρίσκονται δίπλα τους;
Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να περιμένουμε να σηκώσουν όλο το βάρος τη στιγμή που δεν υπάρχει καμία ένδειξη που να δείχνει ότι μπορούν. Θα μπορέσουν κάποια στιγμή στο μέλλον αλλά αυτό θα έρθει σταδιακά κι από μόνο του. Τους καίμε έτσι, χωρίς να φταίνε. Αλλά ακόμα και για τους πιο έμπειρους και μιλάω για Αφρουδάκη, Ντόσκα, Μυλωνάκη και λιγότερο Μιτελούδη. Καλώς ή κακώς φάνηκε πως ούτε αυτοί μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν στον ηγετικό ρόλο που τους είχε οριστεί, αποδεικνύοντας έτσι ότι ίσως δεν ήταν τελικά έτοιμοι να τον αναλάβουν.
Τα σκέφτηκε άραγε κανείς αρμόδιος αυτά;
Πώς εξασφαλίστηκε το ομαλό πέρασμα της σκυτάλης από τη μία γενιά στην επόμενη; Δεν μπορείς να βαφτίσεις έναν παίκτη διεθνή επειδή έτσι βολεύεσαι και μετά να περιμένεις να παίξει το ίδιο καλά με τον προκάτοχό του. Υπάρχει η διαδικασία μύησης, μια διαδικασία από την οποία περνάνε υποχρεωτικά όλοι. Δεν έγινε ο Ουντόβισιτς από τη μια μέρα στην άλλη ηγέτης της Σερβίας. Μεγάλωσε δίπλα στο Βουγιασίνοβιτς έξι χρόνια κι όταν αυτός έφυγε πήρε τη θέση του. Δεν είναι λοιπόν τα παιδιά αυτά έτοιμα να σηκώσουν το βάρος. Γι’αυτό και κατάρρευσαν ψυχολογικά απέναντι στους Γερμανούς. Προσοχή δε λέω ότι δεν είναι καλοί παίκτες. Απεναντίας πιστεύω ότι υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες. Για να μπορέσουμε όμως να έχουμε αποτέλεσμα οι δυνατότητες αυτές θα πρέπει να καλλιεργηθούν με το σωστό τρόπο. Από ποιον όμως;
Κι έρχομαι στον προπονητή.
Όλα αυτά που είπα παραπάνω ίσως να μην είχαν τόσο μεγάλη σημασία αν υπήρχε μια πολύ σημαντική προσωπικότητα στον πάγκο της εθνικής. Αν υπήρχε ένας προπονητής που θα έδινε με την παρουσία του το στίγμα και το κύρος που έλειπε, ένας προπονητής που θα κάλυπτε τις αδυναμίες με τη σκληρή δουλειά με στόχο να τις εξαφανίσει στο τέλος τελείως και να οδηγήσει το καράβι στη νέα εποχή. Πείτε μου ειλικρινα μετά από αυτά που παρακολουθήσαμε όλα αυτά τα δύο χρόνια, είναι ο Τάσος ο Δούμπας αυτός ο προπονητής; Και μόνο που αντί να βγει και να μιλήσει σε απολογητικό τόνο, βγήκε με θράσσος και είπε ότι κάναμε πρόοδο αφού από την εντέκατη θέση φτάσαμε στην ένατη καταλαβαίνει κανείς το σκεπτικό του. Δηλαδή βελτιωθήκαμε άρα είμαστε σε καλό δρόμο. Αν τα έλεγε βέβαια αυτά προπονητής στο ποδόσφαιρο δεν θα προλάβαινε να βγει από το δωμάτιο και θα τον είχαν απολύσει.
Τα λάθη λοιπόν και οι παραλείψεις σε αυτή την ιστορία είναι μεγάλα. Και δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Είχαμε δύο χρόνια να προετοιμαστούμε για να πάμε να βγούμε στο Ευρωπαϊκό μέσα στην οχτάδα ή να κερδίσουμε τους Γερμανούς. Μόνο άπιαστοι δεν είναι αυτοί οι στόχοι για τη δυναμική της Ελληνικής υδατοσφαίρισης σήμερα.
Κατά τη γνώμη μου εδώ που είμαστε πλέον, δεν ξέρω αν τα πράγματα είναι επιστρέψιμα. Ο σχεδιασμός έχει αποτύχει πλήρως, αν υπήρχε και ποτέ τέτοιος. Αυτή τη στιγμή πρέπει να στηθεί η ομάδα από την αρχή θέση προς θέση. Κάποιος θα πρέπει να κάνει αυτό το σχεδιασμό. Αν αυτός δεν είναι ο Δούμπας τότε πρέπει να προσληφθεί ο αντικαταστάτης του άμεσα. Μην περιμένουμε πάλι ένα χρόνο, όπως το 2009 που ήταν μια ολόκληρη χαμένη χρονιά. Χάσαμε τη Σαγκάη, πρέπει να δούμε αν προλαβαίνουμε το Λονδίνο. Ό,τι ομάδα κι αν γίνει πρέπει να προετοιμαστεί σωστά. Διαβάσατε τι είπε ο Καμπάνια; Δέκα καμπ προετοιμασίας έκανε μέσα στην αγωνιστική χρονιά και δέκα εβδομάδες προετοιμασίας το καλοκαίρι. Δεν καθόταν το χειμώνα κι έπινε καφέ στην Περέα, αλλά δούλευε πυρετοδώς, για να γίνει το αναπάντεχο αποτέλεσμα που είδαμε.
Ας δείξουμε μια φορά κι εμείς ότι μπορούμε ακομπλεξάριστα να διδαχθούμε από τα λάθη και να κοιτάξουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Επαναλαμβάνω οι δυνατότητες υπάρχουν και είναι μεγάλες. Φάνηκε εξάλλου και σε αυτό το Ευρωπαϊκό ότι η απόσταση που μας χωρίζει από την κορυφή δεν είναι μεγάλη, φτάνει να είμαστε διατεθειμένοι να δουλέψουμε με αυταπάρνηση και χωρίς γελοίες αντιπαλότητες προς αυτό το σκοπό.